به گزارش خبرنگار مهر، رمان ایرانی «چند قدم بعد از خانه قدیمی» اثر امید شیخ باقری در 322 صفحه و در دو نسخه الکترونیکی و کاغذی توسط نشر سعد منتشر شده است.
الهام سید حسینی نویسنده و منتقد ادبی یادداشتی بر این رمان نوشته است که در ادامه می خوانید:
«گاهی چاره ای جز گم شدن نیست، باید برود و در میان مردم و کوه و درخت و کوچه و خانه گم شود و به خانه قدیمی یا خانه قدیمی پناه ببرد.
در رمان چند قدم بعد از خانه قدیم نوشته امید شیخ باقری، شخصیت اصلی عطا، چند صباحی دیگر باید ناپدید شود. او از افراد آشنای زمان ماست، از آن دسته افرادی است که برای خود قاب دارد، مذهبی نیست و نیازی به دینداری نمی بیند، عاشق نیست و نمی بیند. نیاز به عاشق بودن برنامه های مهم زندگی او مانند درس خواندن و انتخاب شغل و سربازی از سوی پدرش رها شده و گویا عطا از هیچ کدام راضی نیست. ماجرای ازدواج ماندگار است، هرچند خاطره آشنایی او با عاطفه کمی عاشقانه است، اما خاطرات گاه و بیگاه عطا نشان می دهد که او چندان به این حرفه علاقه ای ندارد و همسرش را دوست ندارد، زنی که علایق مذهبی آشکاری دارد. بدخیم و عطا تصمیم می‌گیرد تغییر کند، زائری می‌شود تا عاطفه را التیام بخشد، اما این بیماری همانقدر که می‌تواند ایمان بیاورد، می‌تواند باعث ناباوری شود، احساسات کاهش می‌یابد، کوتاه می‌آید و دست از مبارزه می‌کشد و حتی خودکشی می‌کند.
عطا به خانه خدا پناه می برد، شبانه روز نزدیک خانه قدیم، در آنجا پنهان می شود، خود را پنهان می کند، دعا می کند و دعا می کند، از خدا چیزی می خواهد; محبت. آنقدر در آرزوی خلوص و دلش گرم است که وقتی از حج برمی گردد فکر می کند همسرش را شفا داده اما همسرش برای همیشه رفته است. برای عطا چاره ای جز گم شدن دوباره نیست و این روی دیگر سکه است. با آن آدم خسته نمی شود و فرخ که هوا دارد. اما این پناهگاه نیز توسط پلیس غارت می شود، عطا دوباره پیدا می شود اما در چند قدمی خانه قدیمی صدای بوق را می شنود و …
هدایا، محبت ها، ثروت ها و پدران زیادی در گوش ماست (اسم ها در این داستان معنی دارند.) بسیاری از آنها را می شناسیم اما عادت نداریم آنها را در کتاب ها و داستان ها ببینیم. دروغ نمی گوید، حتی برای رویارویی با خدا و پیغمبر با خودش صادق است، تظاهر به عشق نمی کند، اهل دین و ایمان است. بهترین توصیف برای عطا چند جمله کوتاهی است که برای معرفی رهنما نقل می کند. «تا زمانی که خودش بود و خوب بود، هم برای خودش و هم برای دنیای اطرافش، اما وقتی می خواست از خودش بیرون بیاید و با دنیا تعامل کند، همین سادگی تقی، راهنمای بیچاره را به یک احمق افراطی کشاند. «رسیدن به آن انتهای شهر با اتوبوس برای خرید یک پارچه چادر، سنگ بنای سادگی او در تعامل با دنیا بود.» بله، عطا چنین فردی است، او به این گوشه از دنیا رسیده است تا با دنیای اطرافش تعامل داشته باشد. یا عواطفش را صرف سادگی کند.به این دلایل حالات روحی که برایش پیش می آید ما را نمی لرزاند حتی خودش را.او فقط پدری است که اصرار دارد جنبه های معنوی را در خود ببیند.
ما عاشق احساسات هستیم. مظلوم است، ابزار کار است، عاقل است، وقتش کم است، سخاوتمند است، اهل نماز و روزه است، اما امتحان سختی می کشد، امتحانی که ممکن است هرکسی در آن شکست بخورد.
فرخ و بابایی نقش پرمعنای دارند، یکی راه و رسم خانه باستانی را خوب می شناسد و دیگری خانه قدیمی را اداره می کند. عطا ابتدا بابایی را شبیه فرخ (دوست دانشگاهی فراری اش) می بیند و سپس فرخ را در خیابان در نقش فرخ (دوست دانشگاهی فراری اش) می بیند. ناراضی، کنجکاو، پرسشگر، شوخ و هر چه داده نمی شود. طبیعی است که عطا بخواهد دنبال این نیمه گمشده بگردد، هم بابایی و هم فرخی که فرخ نیست می توانند روی دیگر فرخ و البته عطا باشند. بین فرخ بودن و پدر بودن فاصله زیادی نیست. فقط شرایطی وجود دارد که می تواند او را فرخ یا پدر کند.
نکته عجیب این داستان این است که بیشتر شخصیت های آن سیگاری هستند. خواننده در میان این همه دود احساس خفگی می کند، بدون اینکه از آن لذت ببرد (سیگار کشیدن برای شخصیت هایی مانند طاهر، عطا و دیگران که سیگار می کشند قطعا لذت بخش است)، اما خواننده غیرسیگاری فقط دود می بیند، تا کمی در عذاب. که شخصیت ها تحمل می کنند. آنها می کشند تا شریک شوند.
یکی از جنبه های مثبت (مفید) داستان این است که از نمایش معجزه دیگری مشابه معجزات سریال های تلویزیونی خودداری می کند. شاید اگر این قدر در فیلم ها، سریال ها، داستان ها و حتی بین مردم تکرار نمی شد، عبارت «رضایت به رضای خدا» به نقطه عطفی در تغییر احساسات در این داستان تبدیل نمی شد.
از آنجایی که نام هایی که برای شخصیت های این رمان به کار رفته اند، بار شخصیت پردازی را به دوش می کشد، اشاره به نام دیگر مسجدالحرام «بیت عتیق» و اشاره به کاشی سر در خانه فرخ که روی آن نوشته شده «دکتر عتیق» است. این وظیفه داستان سرایی است. دارند. مخاطب با بیت عتیق در رویکرد مقدسش به دور از معانی متعددی از جمله آزاد شده که مفسران به آن نسبت داده اند، آشناست، اما خانه دیگری در این رمان وجود دارد که دکتر عتیق بر سر آن می نویسد، این همان خانه ای است که پناه دوم و به «س» نوعی متضاد یا مکمل داده می‌شود، شاید تمام سنگ‌های خانه خدا را به تصویر می‌کشد، خانه‌ای که متعلق به هیچ‌کس نیست، اما پناهگاه عده‌ای از بندگان خداست. ابهام به کار رفته در نام داستان نیز بر همین اساس است، چند مرحله بعد از کدام عتیقه؟
خاطره انگیزترین صحنه این رمان، تصویر کابوس تکراری عطا است. کابوسی شاعرانه و تلخ که پس از خواندن کتاب تا مدت ها در خاطره خواهد ماند و چند قدمی بعد از خانه قدیمی با دستان عطا در دستان عطا و پاهایش روی هوا و چرخیدن و چرخیدن و رفتن به سمت خانه را به یاد خواهیم آورد. آسمان و سپس باران تکه هایی از پیکر عاطفه بر روی عطا دفن شده است، آری عطا زیر آوار مرگ عاطفه دفن شده است….